Masseren met de Bikkelsite heren (onze ervaringen in een Turkse 10-gangen wasstraat)

We waren het er met zijn drieën vrij snel over eens. Turkije moet anders.

Wij willen hoe dan ook niet elke dag, uitgeteld van de vorige avond en in voorbereiding op een nieuwe (alcoholische) avond op een bed hangen slap pratend naar een kleurenschilderij liggen loeren. En dan met behulp van een wekker om het uur van houding te wisselen om doorligplekken te voorkomen.

Aan deze vakantie moet hoe dan ook ten minste 1 culturele dimensie worden toegevoegd.

Turkije als hygiënische bakermat

Turkije staat toch algemeen historisch bekend als de bakermat van de reinheid, uiterlijke verzorging en hygiëne. Zeg je bijvoorbeeld tegen iemand ‘Wat een Turk!’. Dan bedoel je eigenlijk: ‘Wat is die toch schoon, hygiënisch en rein’

Dit uitgangspunt klinkt ons, als liefhebbers van een excellente persoonlijke verzorging, als muziek in de oren. Na ampel beraad hebben wij dan ook besloten om ons, op deze gedenkwaardige vakantie, maarliefst 3,5 uur onafgebroken in dienst te stellen van onze persoonlijke hygiëne in een speciaal daarvoor ingerichte soort van Turkse 10-gangen wasstraat.

Heerlijk meid!

Ons was toegezegd dat na de volledige behandeling de poriën van de huid wagenwijd open zouden staan en bijzonder ontvankelijk zouden zijn voor de weldaad van de Turkse zon. Of zoals ze dat in Turkije zo mooi kunnen zeggen: ‘Wij zouden ons na de behandeling vol overgave kunnen laven aan het schijnsel van de koperen ploert, die als een weldaad zou worden ervaren door ons vers gescrubde, gezandstraalde en van dode huidcellen ontdane babyhuidje’. Heerlijk meid! Door de overvloed aan ontspanning krijgt samen met het lichaam de geest ook een kuuroord. Ter voorbereiding op een nieuw loodzwaar jaar in de horeca groothandel en de nietsontziende ambtenarij is dit geen overbodige luxe.

Op reis

Via een doldrieste taxi-rit door de binnenlanden van Turkije waarbij twee van de drie plattelandsjongens achterstevoren moesten plaatsnemen op wankele Turkse melkkrukjes, arriveerden wij op het plaats delict. ‘Turkse 10-gangen wasstraat’ is in het Turks simpelweg ‘Hamam’.  En ‘Hamam’ laat zich in het Nederlands weer vertalen tot ‘Ha Mam!’. En dat stond dan weer op de gevel van het gebouw.

In keurig Turks werd ons verzocht om ons in een speciaal daarvoor ingerichte ruimte van onze kleding te ontdoen. Om de andere gasten niet te veel schrik aan te jagen werd ons wél verzocht om onze zwembroek aan te houden. Onze outfit zou worden aangevuld met speciale Hamam-slippers. Geen idee? Een soort van Turkse moskeeslippers.

Gang één: de frituurpan

De eerste gang van de wasstraat was de sauna. Wij plattelandsjongens hebben nog nooit in een sauna gezeten, laat staan een Turkse sauna. De eerste drie seconden ging nog wel, maar bij seconde 4, 5 en 6 vroegen wij ons hardop af: ‘Welke straf zitten we hier uit? en: Moeten we 26 euro betalen voor onze eigen crematie?!.’ En toen moesten we nog ((15 * 60) -6) seconden. Als een oververhit uitgeknepen vaatdoekje hebben wij onze zelf betaalde straf uitgezeten en wachtten wij tot de eerste zich uit de sauna begaf. Liever dood dan als mietje amechtig als eerste voor de gong de sauna verlaten, dachten wij.

Gang twee: van 19 tot 4

In vol galop sprongen wij vervolgens met een luide oerbrul in het ijskoude dompelbad. Van 19 tot 4 in 1,32 seconde.

Gang drie: laaghangende bewolking in een regenton

Vervolgens werden wij doorverwezen naar een Turks stoomkelder. Als het Belgie zou zijn, zou je bedenkingen hebben, maar hier was er niks aan de hand. Ja stoom, veel stoom. Een soort van mist. Een soort van in de verte kijken zonder bril op. Een soort van rook, zonder vuur. Een soort van condens zonder ruit. Een soort van laaghangende bewolking in een regenton. Een soort van adem in de vrieskou, maar dan heel veel. Niks bijzonders eigenlijk.

Gang vier: Turkse grindbak

Daarna werden wij opgewacht in een Turkse grindbak, waar ook Jos Verstappen zich thuis zou moeten voelen. Het leek zelfs wel een beetje op poep. Een heel groot pierenbad vol met bruine blubsie, waar wij onszelf samen met onze huid tot en met de derde nekwervel in zouden moeten dompelen. Ter bevordering van de reiniging van je huid kan je het grind uitsmeren en schuren over je huid, maar dat kan je ook gewoon niet doen.

En toen opeens stond er plotsklaps uit het niets een fotograaf met een fototoestel op de kaden van het bruine blubsiebad. En toen wisten we het al, een fotograaf met een fototoestel: die wil foto’s nemen! Voor die conclusie heb je op zich niet eens een afgeronde HBO-opleiding nodig.

Eerst werden alle tijdelijke bruine grindbakbewoners groepsgewijs verzocht heel naturel een houding aan te nemen in het blubberbad, zodat de fotograaf het bijzondere moment van wij in de blubsie kon vastleggen om er daarna een commercieel slaatje uit te slaan.

Daarna werden alle registers opengetrokken om een geforceerde houding aan te nemen op een plateau boven het blubsiebad. Na voorbeeld van enkele (meisjes) groepen die ons voor zijn gegaan konden wij met een vieze, kleffe, nichterige groepspose natuurlijk niet achter blijven. Zie hier het niet te harden resultaat.

Gang vijf: de sproeier

Omdat de blubber zich inmiddels tot diep in elke mogelijke lichaamsopening had genesteld werd ons verplicht gesteld ons grondig te douchen onder een douche. Uiteraard met het zwembroekje aan, want de douchen stonden opgesteld midden in het hele Hamam gebeuren. Omdat het broekje aan moest blijven, hielp het douchen niet echt, daar kwamen wij dagen later en ook tot ver na thuiskomst nog achter.

Gang zes: de Telescrubbies

Hierna ontvouwde zich het ‘hoogtepunt’ van de wasstraat. Voor ons alle drie zou een droom uitkomen. Op een soort van massa-operatietafel zouden wij hardhandig, als een Telescrubbie, worden afgepoedeld door een Turkse slager van 63 jaar en 120 kilo (The Butcher of Ankara) met een schuurpapier-achtig washandje. Als je op dit moment al verbrand zou zijn, zou je onvermijdelijk overlijden aan je verwondingen. Gelukkig verkeerde ons huidje nog in de winterstand.

In ieder geval: we lagen met een man/vrouw of 30 zij aan zij (als wij niet hadden ingegrepen: in een doodse stilte) op een soort van massa-operatietafel achtig plateau in afwachting van ons lot. Er konden twee dingen gebeuren: of er kwam iemand langs met een prikje en niemand zou ooit meer iets van ons horen, of we waren onderdeel van een recordshow en er zou een crossmotor over 30 onschuldige man/vrouw heen proberen te vliegen maar dat zou jammerlijk mislukken met alle gebroken rugwervels van dien. Hier levend wegkomen leek uitgesloten.

Omdat we op Eelde weer uit het vliegveld zijn gestapt, hebben we het blijkbaar toch overleefd.

Gang zeven: opblaaszeep

Helemaal gaar en tot rosbief opengeschuurd, want alle dode huidcelletjes waren inmiddels verwijderd, moesten we één voor één naar een volgende afwerkplek. Wat daar gebeurd is kunnen we eigenlijk alleen maar raden. Een volgende Turkse slager deed iets van een doek in een bad met zeep, blaasde het vervolgens op en vond het nodig dit over ons gebroken lichaam te draperen. Het kietelde, maar daarna roken we tenminste weer fris op vakantie.

Gang acht: gieten

Inmiddels waren een kwartiertje of 12 onderweg (ook wel: 3 uur) en voor ons gevoel al veel te schoon. Toch moesten we nog een nummertje trekken en om inwendige uitdroging te voorkomen een drankje in onszelf gieten.

Gang negen: de Turkse sloper

Daarna werden we nummergewijs opgeroepen voor de volgende afmatting. We zouden gemasseerd (gesloopt) worden door een masseur van hetzelfde geslacht. Wij vroegen nog waarom dat was, waarom konden we niet gemasseerd worden door een vrouw? Ja dat kon wel, maar dan werden we doorverwezen naar een andere club en moesten we fors bijbetalen. Enfin, 1 voor 1 naar de volgende slager in een afwerkplek. Wij in de olie en die Turk maar iets van wat hij masseren noemde, maar wij slopen. Met een deegroller over je rug, je arm achter je oor en dan er genoegen in scheppen ons broze lichaam aan gort te kraken. Sommigen noemen dat lekker, anderen niet.  

Gang 10: aankleden

Ons Turkse sloopavontuur was nu grotendeels ten einde. Gebroken werd ons verzocht ons toch weer aan te kleden, onze foto te halen en af te rekenen en vervolgens weer plaats te nemen in de taxi om weer hotelwaarts te keren.

Bonusgang: scheren met de bikkelsite heren

Omdat 1 plattelandsjongen vond dat het hoofdhuidje een beetje verwaarloosd was gedurende de wasstraat wou hij het geheel vervolg geven met de rubriek ‘scheren met de bikkelsite heren’. Gewapend met 10 lire (wat te veel bleek te zijn, later meer) dook hij het etablissement van een willekeurige ambachtelijke Turkse haararchitect binnen. ‘Ik scheren gezicht’ zei en gebaarde hij in zijn beste Engels. ‘No problem my friend’ zei de architect in zijn beste Turks. Scheerschuim rond de toet en met een authentiek slagersmes werd millimeter voor millimeter elke gezichtshaar verwijderd, tot zover niks aan de hand.

 Net toen de plattelandsjongen dacht dat de klus geklaard was werd hij met een gespeelde hardhandigheid teruggeduwd in de behandelstoel en kwam er een Turkse aansteker op de proppen. En die werd nog aangestoken ook. En die werd ook nog op het gezicht gericht ook nog. Geen idee wat dit heeft toegevoegd, maar vuur is warm. Net toen de plattelandsjongen dacht dat de klus dan nu wel geklaard zou zijn, werd hij met speelse hardhandigheid opnieuw teruggeduwd in de stoel. Want van de te veel betaalde lire’s kreeg hij op Noek-achtige wijze nog een ongevraagde schoudermassage toegediend. Net toen de plattelandsjongen dacht dat de klus dan nu wel geklaard zou zijn, werd hij met speelse hardhandigheid opnieuw teruggeduwd in de stoel. Werd er nog een potje opengedraaid met echte Turkse stinktroep en dat over het hele lichaam gesprenkeld.

Dus wat hebben we vandaag geleerd? Als je je laat scheren, betaal altijd te weinig.

Gang elf: kolken voor de schrik

Koekoek!