Haar
verhaal:
"Hij
was in een vreemde bui gisteravond. Ik dacht eerst dat hij me kwalijk nam dat ik
het eten nog niet klaar had, maar daar zei hij niks van. De conversatie verliep
stroef en ik dacht dat een bioscoopje hem goed zou doen.
Dan
waren we er eens uit en toch intiem. Hij zag het eigenlijk niet zo zitten, maar
ik vond het nodig er even uit te zijn. Uiteindelijk trok hij z'n jas aan en zei:
'nou laten we dan maar gaan'.
Onderweg
was hij nog steeds heel erg timide, hij staarde maar wat uit het raam van de
tram. Tijdens de film was het ook maar raar. Terwijl de hele zaal zich suf
lachte, zat hij als een zoutpilaar stil te zijn. Ik dacht toen dat het aan mij
lag, dus later in een cafeetje vroeg ik het op de man af.
Hij
knikte maar wat van nee. Nee, dat café kon hem ook niet opfleuren. Ik vroeg hem
of er dan iets anders was, maar ook dat ontkende hij. Ik voelde me zo onzeker.
In de taxi naar huis zei ik hem dat ik van hem hield en toen sloeg hij z'n arm
om me heen. Maar ik weet verdomme niet wat hij daarmee bedoelt, want hij zegt er
niks bij en straalt niks uit. Dus daar werd ik alleen maar onzekerder van.
Eenmaal
thuis denk ik, laat ik het dan gezellig maken, wie weet komt 'ie dan los.
Kaarsjes aan, nog een flesje wijn opengetrokken. Gaat 'ie zitten zappen! Dus ik
vraag opnieuw of er misschien iets aan de hand is. Zegt 'ie: 'had je dat niet al
gevraagd vanavond, er is niks hoor, alles okee'. Ik voelde me zo ellendig, hij
leek zich nergens voor te interesseren.
Nou,
ik heb toen een verleidelijk hemdje aangetrokken en ik ging
voor de televisie staan. Ik zei hem zo zwoel als maar kan dat ik vast
naar bed ging. Hij boog zich opzij om het beeld te kunnen zien en zei: 'goed, ik
kom zo'. Hij zag me niet eens.
Na
twintig minuten kwam hij ook in bed en toen hebben we de liefde bedreven. Maar
zelfs daarbij leek hij afwezig. Hij viel als een blok in slaap, maar ik lag nog
uren te woelen. Ik maak me echt zorgen, hij heeft helemaal geen belangstelling
meer voor me.