Woensdag 28 augustus 2013. Klokslag 19:12. Uw stukjesschrijver zat heel geconcentreerd naar RTL Boulevard te kijken, iets met twee aandachtszieke narcistische overijdele niksnuttende ruziemakende uitgekookte schijtwijven uit Hamburg wiens hele leven louter en alleen draait om hun eigen navel en andermans creditcard. Het had familie van Maxima kunnen zijn. Er wordt plotsklaps op het raam geklopt.  Het is nog geen 5 december. De bel heb ik om praktische redenen zes jaar geleden onklaar gemaakt, want iets wat je niet hebt kan ook geen lawaai maken. Schrik. Aangezien ik ‘s avonds altijd de gordijnen dicht heb en mijn telefoon op stil wegens belvrees, is een klopper altijd een vervelend moment. Moet je je snel een beetje fatsoenlijk in de kleren hijsen, waarschijnlijk omdat er een collectant langs de deur komt die  je een maandelijkse incasso probeert aan te smeren om te participeren in een constructief religieus ideologisch ecologisch samenwerkingsverband om een biologische waterput in Zambia mede te financieren. Maar nee! Ik herkende het gestalte van mijn vrolijke en bijzonder goede vriend Kees! Mijn bloedeigen ouwe dibbes! De held! Wat een verrassing! Dus ik doe mijn brievenbusje open, en vraag naar het wachtwoord. Kees zegt niks. Ik vraag nog een keer naar het wachtwoord. En doe mijn oor richting de brievenbus. En kees fluistert in mijn oor: ‘ Koekoek’. Dat is het juiste wachtwoord dus ik kan met een gerust hart open doen.

Zoals gebruikelijk vraag ik Kees niet te veel op de rommel te letten, maar hij zou pas echt schrikken als er geen rommel was. Ook goed. Bovendien had Kees hele andere dingen aan zijn hoofd. Kees is op een vrolijke manier opgewonden. Nee boefjes, niet op die manier! Hij voert iets in zijn schild. Hij zegt: ‘Frankie, ouwe rups, ik heb wat bedacht en jij moet meedoen!’  Ik vraag waarom hij mij moet hebben? Hij begint te lachen. Ik ook. Wie anders zegt hij? Ik zeg: dat is ook zo. Ik moest raden. Ik raadde de playbackshow bij de Bakkeveense reünie. Kees zei dat  dat goed was. Ik zei dat ik daar al bang voor was. Hij had al een act bedacht, hij schuddebuikte al van de voorpret. Ik zei: ik vind alles goed, als het maar een mooi, klein, lief ingetogen nummer is  waarin we onze gevoelens en emoties  kunnen delen met het Bakkeveense publiek in een intieme soort  van huiskamersfeer.

Nee, dat zei ik niet. Tuurlijk niet! Duhhh ! Ik zei, als het maar het lulligste en schaamtevolle is wat we kunnen verzinnen, want anders doe ik niet mee. Ik hoef niet te raden. Kees zegt, jij moet Rinus van Ramona zijn en dan doen we de mooie gevoelige hit: ‘Eet veel bananen’ en dan was Kees Ronnie Ruysdael van de Sjonnies. Rinus… ach, zei ik, als je wat doet, moet je dicht bij jezelf blijven, dus ik zeg zonder nadenken: JA! Leuk. Na het zien van de videoclip was ik helemaal overtuigd.

Dat herkennen Kees in elkaar en daarom houden we op een vriendschappelijke manier zo van elkaar. Niet te veel nadenken zoals zoveel mensen doen op de vraag iets geks te doen. Niet ‘ja maar’. Maar ‘ja leuk’!. Even veel letters en toch is de uitkomst heel anders! Out of the comfort zone is where the magic happens zoals ze dat in Roemenië zo mooi kunnen zeggen.  Aardig filosofisch bekje oer de greens Wadrners.

Als je lol kan maken en je kan je daarbij als bonus ook nog ontiegelijk voor lul te zetten. Dan doe je dat! Punt. Kees snapt dat. Gezellig man!  Het is niet alleen het optreden, maar juist de voorpret die zo leuk is. De stiekeme repetities met de gordijntjes dicht, samen schuddebuiken van het lachen, de verkleedkleren passen en halen, de wedstrijdspanning delen en samen echt een topact bouwen. Daar houden we van! Gewoon af en toe, op gepaste momenten de gekkie uithangen. En als het moet zijn we ook heel serieus, want zo zijn Kees en ik ook. Wij lijken van die gekkies, maar diep in ons hart hebben we een hele serieuze inborst. Iets te serieus soms en daar praten we ook veel over met elkaar. Die kant weten we goed verborgen te houden voor de buitenwereld, maar toch, het is maar dat u het weet.

Na een periode van eindeloos repeteren waarin we ons de doordachte en subtiele choreografie van Rinus en Ronnie eigen moesten maken. Een periode waarin Kees een draaiorgel moest maken, een spannende periode waarin we2,5 kilo aan bananen hebben gekocht. Is trouwens heerlijk afrekenen bij de Albert Heijn, 2,5 kilo snoepbanaantjes voor 17 euro in een grote hoop op de lopende band met een vrolijke caissière en een hele rij achter je en dan gewoon schaamteloos zeggen wat in je opkomt. Lekker man! Een collega weet daar alles van.

Maar in ieder geval, na alle voorpret was het zover…….. Bakkeveen reünie omdat het Plaatselijk Belang 125 jaar bestaat!

Wat heb ik trouwens genoten van die reünie die het plaatselijk belang perfect heeft georganiseerd! Bedankt daarvoor! Normaal heb ik het niet zo op reünies, je leeft in het heden en straks in de toekomst en niet in het verleden! Net als dat je vroeger na een schitterende HEAO tijd zei: we houden contact. In gedachten schudde ik mijn hoofd al. Of dat je dat na de vakantie zei: we zien elkaar snel weer en dan gaan we wat leuks doen, voordat je huilend afscheid nam. Tegenwoordig zeg ik aan het eind van de vakantie gewoon: een prettig leven verder en maak er wat van de komende 70 jaar! Heus wel confronterend, maar wel de bikkelharde waarheid. Noem het levenservaring. Of niet.

Maar dit was anders. Behalve dat we onze gevoelige chanson ten gehore hebben mogen brengen, die we volledig terecht net niet gewonnen hebben maar waarvan we ontzettend genoten hebben. De winnaars kwamen volledig terecht van de Faert en die feliciteer ik hierbij ontzettend! Een geweldige potpourri van dans, zang, playback, samenspel en heel veel leuke stoere verklede mensen. Schitterend! Een lust voor het oog en de oorschelp!

Het mooiste vond ik dat de tent uitpuilde met (oud) Bakkeveners met heel veel mensen die van ver hier heen waren gekomen, voor nog 1 keer het ultieme Bakkeveen gevoel. In mijn geval ben ik veel mensen tegen gekomen uit een zwart wit tijd dat ik nog geen bier dronk. Qua bier was ik sowieso een laatbloeier. Ik speelde liever Sensible Soccer op de computer, of Bubble Bobble,  of Boulderdash, of Comanche, of Herzog of zat zonder enig talent te knoeien met de voorloper van internet, een Bulletin Board System.  Sindsdien heb ik ook een brilletje. En met die mensen, met wie je vroeger een trekdrop at, of een lange vinger, of een lange jan, of een rolletje topdrop, of een smile, of een mierzoet schuimblok, zat je nu overheerlijk bier te hengelen en gezellig dom te praten. Geweldig! Waarbij we beloofd hebben elkaar snel weer eens op te zoeken. Nogmaals: fantastisch! En ik was alleen bij het avondprogramma. Een fenomenaal initiatief!

Nog een hoogtepunt deze maand.  Café de Brink is heropend met een heerlijke openingsavond waarbij het gelijk dolle pret, meters bier en supergezellig was! Ik heb genoten en kijk vol verlangen uit naar al het moois we in de Brink nog gaan beleven! Ik kijk uit naar alle superzondagen, die het best te zijn vergelijken met koninginnedagen, waarbij we huilend van plezier met 60 man staan te zingen en te springen op de tafel, met kunstbloemen gooien met een emmer op en dan feestvieren op de tonen van Tour of Duty of de Eye of the Tiger dans en de grasmaaier en krukkenstapelen natuurlijk. Het ultieme Brink geluk. Ook kijk ik uit naar alle mooie zaterdagfeesten die ons ongetwijfeld te wachten staan, uitzinnige pret en wellicht neem ik daar nog wel eens een fotootje van. En met af en toe een daghapje ben ik ook ontzettend geholpen, en mijn magnetron ook.

Vanaf deze plaats wens ik de nieuwe exploitanten Klasien Douwsma en Simon Hut ontzettend veel succes, geluk en bovenal plezier met de mooiste kroeg van Noord Nederland  in ons fantastisch gezellige dorpje en we gaan er iets fantastisch van maken! Ik heb er ontzettend veel zin in in ieder geval en fantastisch dat jullie de handdoek hebben opgepakt!

Liefs,

The Voice

No tags